Türk hikayeciliğinin usta ismi: Sait Faik Abasıyanık

“Son Kuşlar”, “Semaver”, “Havada Bulut”, “Sarnıç”, “Şahmerdan”, “Kumpanya” ve “Mahalle Kahvesi”nin de aralarında bulunduğu pek çok eseri Türk edebiyatına miras bırakan şair, öykü ve roman yazarı Sait Faik Abasıyanık, vefatının 71. yılında anılıyor. Usta kalem, 1953’te ABD’de bulunan uluslararası Mark Twain Derneği Onur Üyeliği’ne seçildi. Bu ilgiyi kendisine değil, Türk hikayeciliğine bağlayan usta edebiyatçı, özgür düşüncesini öykülerine yansıtmakla beraber Tanzimat’tan beri süregelen giriş, gelişme, düğüm noktası ve sonuç çerçeveli öykü yapısını başka bir mecraya taşıdı.

“BU ADAMIN ÜSTÜNDEN BAŞINDAN DA YALNIZLIK AKAR”

Mark Twain Derneği Onur Üyeliği’ne ilişkin Abasıyanık ile 17 Mayıs 1953’te röportaj yapan yazar Yaşar Kemal, yazıya şu sözlerle başlamıştı: “Bazı adam vardır, insan yüzünde sırf hınç, kin okur. Bazısında gurur, bazısında neşe, bazısında bayağılık, aşağılık… Bu adamın üstünden başından da yalnızlık akar. Bir de bu adama, Kadıköy İskelesi’nin kanepelerinden birine oturmuş; heybeli köylüleri, çıplak ayaklı serseri çocukları, hanımefendileri seyrederken rastlarsınız. Bu adam hikayeci Sait Faik’tir. Hüzünlü, ılık, insan sevgisi dolu hikayelerini Sait yazmaz, yaşar. Sait bir dertli; kötülüklerden, aşağılıklardan, dünyadaki cümle bayağılıklardan, kirden iğrenen bir ademoğludur. O daima iyiliği söylemiştir.” Abasıyanık ise aynı röportajda; “Türk hikayecilerini temsil ettiğim anlamına alınmasın sakın. Her hikaye yazan ve yayan Türk hikayecisi, kendi şahsında bir dilin hikayeciliğini yaptığına göre, şahsıma Mark Twain Cemiyeti’nin gösterdiği ilgi ve sevgi daha çok Türk hikayeciliğine gibi geliyor bana. Ben de bu ilgi ve sevgiyi tüm hikayeci arkadaşlarımla paylaşırım, kabul ederlerse. Kendini bütün dünyaya tanıtmış, sevdirmiş, bir halk çocuğu olan hikayeci Mark Twain’i ananların içine Türk dilinin bir hikaye yazarını almayı düşünenlere de teşekkür ederim” ifadelerini kullanmıştı.

ANISINI YAŞATMAK AMACIYLA 1955’TEN BERİ “SAİT FAİK HİKAYE ARMAĞANI” VERİLİYOR…

Yazarın acemice yazılmış zannedilen öyküleri, Cumhuriyet dönemi klasik öykü geleneğini yıkarak, Türk öykücülük sanatında bir devrim olarak değerlendirildi. Usta edebiyatçı, 5 Mayıs 1954’te kriz geçirerek hastaneye kaldırıldı. Yemek borusu kanamasıyla başlayan ve kan kaybı nedeniyle komaya giren usta yazar, 11 Mayıs 1954’te hayatını kaybetti. Abasıyanık, Zincirlikuyu Mezarlığı’na defnedildi. Annesi, oğlunun vefatından sonra 8 Kasım 1954’te hazırladığı vasiyetinde mal varlıklarının çoğunun, yazarın eserlerinin telif haklarının ve Sait Faik Abasıyanık Müzesi yapılması koşuluyla Burgazada’daki köşkün Darüşşafaka Cemiyeti’ne bırakılmasını istedi. Makbule Hanım ayrıca, oğlu adına her yıl bir hikaye armağanı verilmesini şart koştu. Onun anısını yaşatmak amacıyla 1955’ten itibaren “Sait Faik Hikaye Armağanı” düzenlenmeye başlandı. Ödül, Türk öykücülüğüne yıllardır değerli isimler kazandırmaya devam ediyor.